Tkam.

Tkać,

przez cztery godziny, w jednej pozie, nieustannie

patrzeć w wydłużający się obraz

pogłębiać nadzieję.

Tkać. Spotkanie – ciepło kobiecych głosów

i uwalniającej się wyobraźni.

Tkać tę kolację ostatnią, na której S. zachwycił

sobą

prostotą

mądrością

wspólnotą,

a na koniec swoim

(z tak ogromnie ujmującą nieśmiałością!)

obrazem – prezentem.

Tkamy naszą codzienność.

Nowe pasje, marzenia, plany, to wszystko, bez czego nie ma kierunku.

Tkamy spokojnie, bo jesień nie nastraja do pośpiechu.

Różne nitki, faktury, kolory,

różne ściegi a nawet błąd to tu to tam.

To nic.

Pod koniec będziemy całością.